Ruhumun rengi...

   İnsan ruhu tek bir renk değildir; renk renktir... İçinde sadece “insan” bulunmaz: “Melek” ve “Şeytan”ı da barındırır derinlerinde...

   Benim ruhum yalnızlığında bir Haşim olur, aynalardan kaçar... Kızdığında Neyzen gibi sövüp sayar gelmişe geçmişe... Umutsuz anlarda, Fikret'in “Aşiyan”ı gibi derinlerdeki sığınağına saklanır ruhum. Yahya Kemal gibi geçmişe sarılır...

* * * * *

   Her insanın ruhunda bir “O Belde” vardır; kaçıp kurtulmak istediği... Orada, “melal”i anlayacak dostlar arar insan... Bu dünyada her zaman sürgündür...

   Bazen geçmişi yad edersin Mete Han'ın ordusunda; bazen geleceği kucaklamak istersin “Asım” adını vereceğin torunlarınla...

   Ama ne yaparsan yap, bu günden kurtulamazsın bir türlü. Kürkçü dükkanına dönersin yorgun, ama yenik düşmemiş... Sözcüklerini yardıma çağırırsın en zor anda; kalem hepsine tercümanlık yapar.

   Belki de ruhumuzun mihmandarıdır şiirler. O bilinmeyen, gizli saklı ülkeye götürür bizi... Bize, kendi ruhumuzu tanıtır bunca asırdan sonra... Pişmanlığı, Adem'den kalan bir hüzünle getirir gözümüzün önüne. Kabil'in günahıyla sarsılırız bu çağda bile... Bunca asır sonra, hala Firavun'dan kaçışımızın belirtisidir ruhumuz: Bazen çocukçasına, bazen Musa'casına...

   Gözlerinize iyi bakın aynalarda. Gözlerinizde çığlık çığlığa size seslenen bir ruh göreceksiniz. O ruh ki, tüm unutulmuş geçmişlerle yaşanmamış geleceklerin toplamıdır...