Unutulmayanlar...

   Sabahlar, her zaman doğmayı bekler... Sabahlar, her zaman açmayı bekler... Sabahlar, seni beni beklemez; ancak güneşi bekler, sabahçı kuşları bekler...

   “Tengri teg tengride bolmış” bir gün doğuyor dağların doruklarına. Uykusunu alamayan bozkırın bağrını aydınlatıyor fütursuzca. Gün doğuyor; horozlar uyanıyor, ayçiçekleri yüzünü ışığa dönüyor... Her şey ayılıyor; binlerce yıllık kayalar hariç. Onlar, asırların gerisinden mahmur mahmur bakıyorlar yeryüzüne sanki...

   Kadim kayalar, yağmurlarla yıkanmış, soğuklarla bilenmiş... Bitmeyen zamanın dişleri, onların dört bir yanını kemirmiş acımasızca. Her zerrelerinde yüzlerce çatlak, her köşelerinde yüzlerce delik... Her bir çentik, adeta ezeli yaşlarını söylüyor bilmek isteyenlere...

   “Üze tengri basmasar, asra yir telinmeser” bu kayalar yok olmayacaklar. Adeta görünmeyen derin kökleriyle, bozkırın bağrına tutunacaklar. Çağların ötesinden, töresini unutanları töreleyecek, başsız kalanlara baş olacaklar.